Cehennemin alevlerinin arasında erimeyince buzdan yüreklerimiz,
Bir daha sabah kavuşamadığında geceye.
Aydınlık, boğulunca gecenin karanlığına,
Renkleri yenince ruhumuzun siyahları.

İntikam sıcak yenmeye başladığında,
Gökyüzü insanlar için ağlamadığında,
Oturup bir kahve dahi içemediğimizde ufkun pembeliğinde. 
Yaralarımız kapanıp ize dönüştüğünde.

Çocuk yanlarımız, büyük yanımıza küstüğünde,
Herkes ölümü dilediğinde.
Tek bir sadaka vermemek için tebessümü unuttuğumuzda.
Tükeneceğiz !

Hırslarımıza kurban gidecek ümitlerimiz,
Hz.Musa’nın denizi ikiye ayırdığı gibi ellerimizle ayırmadığımızda sevdiğimiz kadının saçlarını.
Kerbela da Hz. Ali’nin dayandığı gibi dayanamadığımızda acılara,

Yezitlere boyun eğdiğimizde, 
Karanlığa gömüldüğünde yüreklerimiz.
Tükeneceğiz !